مسدّس بر سخن استاد شاعران رودکی سمرقندی

نوروز و نوبـهــار و هــــوا نغــز و دلفـــریب

 روزی خوش است، گرچه دل ماست ناشکیب

ســــــــاقی بیا که علّت مارا تویی طبــــیــــب

مطرب بخوان دو بیتی از آن شـــــــاعر ادیب

                    آمد بهارِ خُرّم با رنگ و بوی طیب

                   با صد هزار زینت و آرایش عجیب

گلــــــگشت بوســـتان دهدت یاد دوســـــتان

کاز جـــــام لاله گوید و از باده ارغــــــوان

نوشین روان رودکی استــــاد شـــاعــــران

آن یار مهــــــــــربانش و آن جوی مولیــان

                   شاید که مرد پیر بدینگه شود جوان

گیتی بدیل یافت شباب از پی مشیب

باد آورد شـــکوفه به مشـــکوی گاهگــــاه

ســر خم کند بنفشـــــه لـــب جوی گاهـگاه

از یاســـمین نســـــیم برد بوی گاهگــــــاه

چونانکه یــار شــــانه زند موی گاهــــگاه

                   خورشـــــید را ز ابر دمد روی گاهگاه

                   چونان حصاریی که گذر دارد از رقیب

دی بود و ســرد بود و طبیــعت نژند بود

بهــــمن نبود خوشــتر و بس با گزند بود

اســـفند دل بر آتش هجران ســـــــپند بود

بگذشت زانکه بخت بهــــاران بلنـــد بود

                   یکچند روزگار جهـــــــــان دردمند بود

                   به شد که یافت بوی سمن را دوا طبیب

تابـــد ز مهـــــر پرتو امّیـــــــد نو به نو

آرد پیـــــام دولــــت جـــاویـــد نو به نو

بادا نصــــیب پیرو جوان عیـــد نو به نو

آیین باســــــــتانی جمشــــــــید نو به نو

                   باران مشـــــکبوی ببارید نو به نو

                   وز برگ برکشید یکی حلّۀ قصیب

اکنون گشــــود عقدۀ دل بلبل صبــــور

زان پس که دیر ماند ز دیدار گل بدور

گاهی ز درد نالد و گه خواند از سرور

شوری فکنده در چمن اندر مقام شور

                   لاله میــــان کشــت بخندد همی ز دور

                   چون پنجۀ عروس به حنّا شده خضیب

خواهی بدانش جشنش و خواهی بخوانش عید

نوروز را زمیــــــن و زمان می دهــــد نوید

از ارغوان و سنبل و شمشـــــاد و شـــــنبلید

نـــــوروز راســـــت پرچم آزادی و امیـــــد

                   بلبل همی بخواند بر شــــــاخســــار بید

سار ازدرخت سرو مراورا شده  مجیب

بریاد گلبنــــی کشــــدم دل ســـوی چـمــن

گویم اگرچه از ســمن و نـاز و نســـتــرن

یادش بخیر آن گل خوشبـوی خوش سخن

هرنغمـــۀ خوشی دهـــدم یاد ازآن دهـــن

                   صلصل به سروبن بر با نغمۀ کهن

                   بلبل به شاخ گل بر با لحنک غریب

آزاد زی چـــــو گیــتیــــت آزادوار زاد

غـــم را به باد ده که غـمت میدهد به باد

بیچاره آن که نقد بهـــــاران ز کف نهاد

از رودکی شـــنو که مقامش بهشـت باد

                   اکنون خورید باده و اکنون زیید شـــاد

کاکنون برد نصیب حبیب از بر حبیــب

شهر اتاوا، پایان اسفند/حوت 1392

  آصف فکرت